DŁUGOLETNI LEKARZ UZDROWISKA IWONICZ
Urodził się w Pruchniku k/Jarosławia w 1910 r. w rodzinie miejscowego urzędnika. Gdy miał 12 lat, rodzice z siedmiorgiem dzieci przenieśli się do Kamionki Strumiłowej nad Bugiem (obecnie Ukraina). Tam ukończył szkoły średnie, udzielając się w młodzieżowych organizacjach. Był czynnym młodym sportowcem, uprawiał turystykę ukierunkowaną na poznawanie ojczystej ziemi. Ze względu na ubóstwo materialne rodziny, w oparciu o zdolności i pilność w zdobywaniu wiedzy, zarabiał na swoje utrzymanie udzielając korepetycji. Po maturze rozpoczął studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uwieńczone dyplomem w 1937 r. Praktykę lekarską rozpoczął rok później w Ropience jako lekarz ZUS przy Kopalni Nafty. W tym samym roku zawiera małżeństwo z Jadwigą Trześniowską (geograf). W kolejnych latach ich rodzina powiększa się o trójkę dzieci. W Ropience przeżywa z bliskimi lata okupacji sowieckiej i niemieckiej, lecząc ludność okolicznych wiosek (Polaków i Rusinów). Na początku 1944 r. przenosi się do Korczyny, podejmując pracę w Ośrodku Zdrowia. Pomagał nie tylko mieszkańcom Korczyny, ale także członkom miejscowego ruchu oporu. Od września 1946 r. został przeniesiony do Iwonicza, w celu zorganizowania lecznictwa społecznego i zdrojowego. Z tego zadania wywiązał się wzorowo.
Od czerwca 1948 r. Ministerstwo Zdrowia powołało go na Naczelnego Lekarza Uzdrowiska. Opiekował się chorymi umysłowo w iwonickich Domach Pomocy Społecznej u Sióstr Felicjanek i Braci Bonifratrów. Wciąż podnosił swoje lekarskie kwalifikacje, uzyskując odpowiednie stopnie: chorób wewnętrznych, z medycyny przemysłowej, ochrony zdrowia, medycyny fizykalnej i balneologii.
Uczestniczył w odbudowie iwonickiego uzdrowiska. Występował z licznymi petycjami do władz centralnych, wojewódzkich i związkowych w sprawie rozbudowy kurortu. Efektem jego starań było powstanie prewentorium „Piast” i sanatorium „Ziemowit”. Być może w związku z dbałością doktora o rozwój Iwonicza-Zdroju, jego żonie Jadwidze powierzono honor bycia matką chrzestną statku handlowego, drobnicowca MS Iwonicz Zdrój (pływał do 1986 r.).
Doktor Kwaśnicki podjął starania o współpracę uzdrowiska z Akademią Medyczną w Lublinie. Przed swoją emeryturą, w latach 1973-1977, był współinicjatorem i wiceprzewodniczącym Komitetu Obchodów Czterechsetlecia iwonickiego uzdrowiska, o którym pisał artykuły do prasy regionalnej i krajowej. W monografii „Iwonicz Zdrój” znajdują się jego opracowania. Świadkowie jego życia i pracy w Iwoniczu mówią o szlachetnym charakterze doktora; dostrzegali bowiem w nim poczucie skromności i otwartości na drugiego człowieka (stąd obrany zawód lekarza). Kierował się prawdą, uczciwością i ufał człowiekowi. Kochał przyrodę, sztukę; unikał prostactwa. Został uhonorowany wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi.
W 1976 r. doktor Kwaśnicki przeszedł na emeryturę, podejmując pracę lekarską w ograniczonym zakresie. Był pierwszym prezesem Towarzystwa Miłośników Iwonicza Zdroju.
Zmarł 21 maja 1996 r., zapamiętany jako człowiek dobrego serca i głębokiego umysłu.
Źródła:
- Michalak, J. Rajchel, Kazimierz Kwaśnicki – lekarz naczelny Uzdrowiska, z-ca Dyrektora ds. lecznictwa PP „Uzdrowisko Iwonicz” 1948-1976, w: Rocznik Iwonicz Zdrój, Rocznik 2001, T. 4, s. 91-98.
Iwonicz Zdrój – Monografia 1578-1978, Warszawa 1978, Kraków 1984.
